Look 010: Arrullando al puente de San Sebastián

vestido zara / pantalón Bershka / chaquetón pelo HyM / sandalias Zara / bolso Zara / Collar artesanía navaja / pulsera ...

ARRULLANDO AL PUENTE DE SAN SEBASTIÁN

Si los conciudadanos de 1593 que hacían coplas y chistes del tipo “parece la Torre Eiffel echándose una siesta” vieran el nuevo puente de San Sebastián (remedo del viejo puente de hierro objeto de sus chanzas), todo vorágine de colores y dinamismo cambiante, se echarían las manos a la cabeza e inventarían nuevas coplillas y frases jocosas que harían las delicias de los más satíricos.
A mi personalmente, me gusta porque da la sensación de caminar dentro de un caleidoscopio gigante lleno de juego de luces y colores para desembocar en la inmensa claridad del conjunto Niemeyer.

Cuando encontramos una prenda con un patronaje y un tejido muy definido que nos encanta, surge siempre el mismo problema: cómo conseguir sacarle partido sin que parezca que voy siempre igual. De ahí surgen las ideas más locas, más arriesgadas, más disparatadas… vale, quizás exagere un poco pero quién no se divierte un montón con este tipo de retos (siempre que se tenga humor, tiempo y paciencia). Usarlo como blusón es una de mis opciones favoritas para este vestido tan especial y el resultado aquí está…una simbiosis entre los colores sobrios del look y el intenso cromatismo del puente; entre el movimiento de un ser vivo y el estatismo de una estructura inanimada… y ahora os dejo, tengo que cantar una nana… pero antes agradecer sus artísticas fotografías al incondicional fotógrafo.
Hasta la próxima.

RUKULANTE  LA PONTO DE SANKTA  SEBASTIÁN

Se la samurbanoj de 1593 kiu faris trivialaj versoj kaj ŝpritajoj tiel same kiel “similas la Turon  Eiffel fari  sieston” vidis la novan ponton de Sankta  Sebastián (imitaĵo de la malnova ponto el fero objekto de liaj ŝercoj), kiel kirlo da koloroj kaj ŝanĝanta vigleco,  ili ĵetus la manojn ĉe la kapo kaj ili elpensus novaj kopletoj kaj ŝercemaj frazoj kiu farus la delicojn de la pli satíruloj.
Al mia persone, mi ŝatas ĉar ĝi donas la senton de marŝi ene de  giganta kalejdoskopo plena da ludo el lumoj kaj koloroj por konduki ĉe la ega  lumeco de la aro Niemeyer.

Ni kiam trovas vestaĵon kun  ŝablono kaj tre difinita ŝtofo kiu nin ravas, ŝprucas ĉiam la sama problemo: kiel ni sukcesi ĝin sen ŝajni ke ni iras ĉiam same. De tie ŝprucas la plej frenezajn ideojn, pli riskaj, pli absurdaj… nu,bone!, eble troigas iom sed kiu ne  tre amuzas kun ĉi tiu tipo de defioj (krom se  ni havas humuron, tempo kaj pacienco). Uzi ĝin kiel bluzo estas unu el miaj preferataj elektoj  por ĉi tiu tiel speciala vestaĵo, kaj la rezulto vidu ĉi tie… simbiozo inter la sobraj koloroj de la “look” kaj la intensa kromatismo de la ponto; inter la movado de  viva estaĵo kaj la ŝtatismo de vivo-plena strukturo… kaj nun mi lasas vin, mi devas kanti lul-kanton… sed antaŭe danki liaj artaj fotoj al la senrezerva fotisto.
Ĝis la proksima.